Interview
met Charlotte Caeckaert, door Rudi Kamminga (programmeur Grand Theatre)
Opvallend
aan 'Demarrage' is dat het op locatie speelt en dat het publiek een, laten we
zeggen, dynamische zitplaats heeft. Was dat van begin af aan ook je idee?
Ja, ik wil een voorstelling maken rond de figuur
van Jeanne d'Arc. Zij was een grensverleggend persoon en dit gegeven combineert
in mijn ogen niet goed met het statige van een tribune in een theaterzaal. Op
locatie kun je de 'automatische blik' van de toeschouwer ontregelen. Een
locatie kan daarnaast veel extra's geven. De proefvoorstellingen vorig jaar in
Amsterdam waren in een voormalige scheepswerf, een afbramerij op precies te
zijn, en mijn kostuum ruikt nog altijd naar het metaal van daar. Een
toeschouwer neemt dat soort bijzonderheden ergens in zijn bewustzijn mee. Ik
ben daarom heel blij met de locatie van de Suikerfabriek in Groningen, wat een
heel karakteristieke ruimte is. En het is zo breed dat elke bezoeker op de
eerste rij kan zitten.
Ga je
jezelf verstaanbaar kunnen maken in het gedruis van de schommelpaarden?
Tja, echte strijd maakt nu eenmaal geluid. Toch zal
de verstaanbaarheid daar niet onder lijden. Het is wel belangrijk om aan het
begin een goede focus bij de toeschouwer te bewerkstelligen. Daarom maak ik bij
aanvang eerst persoonlijk contact voordat we ten strijde trekken. Voor iemand
van mijn postuur heb ik trouwens een stemgeluid dat je misschien niet zou
verwachten.
Hoe is
Jeanne d'Arc, de Maagd van Orleans, in je leven gekomen?
Een vriendin van me zei tegen me: als jij iets zou
moeten spelen, is het Jeanne d'Arc. Dat maakte me nieuwsgierig en ik ben over
haar gaan lezen, onder andere een boek van de Nederlandse auteur Guus
Pikkemaat. De meesten zien haar als een gestoord, gek wijf. Voor mij zit het op
de grens. Als je naar een ideaal streeft, kan het niet alleen uit gekte
voortkomen. Ik denk dat het in haar karakter zat en dat de dingen die ze
meemaakte haar wilskracht activeerde. Neem bijvoorbeeld het moment dat ze
veroordeeld werd. Ze kon toen een schuldbekentenis tekenen, waardoor ze niet op
de brandstapel maar in de gevangenis terecht zou komen. Dat deed ze omdat ze de
pijn van het verbranden vreesde. Ook dacht ze in de gevangenis wel een vorm van
leven te kunnen leiden. Na een paar dagen ontdekte ze echter dat de gevangenis
voor haar de hel was en trok ze haar bekentenis is. Terwijl ze wist dat dit
haar alsnog op de brandstapel zou brengen.
Is ze
voor jou een politieke of een persoonlijke bron van inspiratie?
Jeanne d'Arc is in feite een steeds terugkerende
figuur. Ook nu zijn er mensen die rechtstaan onder moeilijke omstandigheden.
Zij wilde vrede in het land dat geteisterd werd door de 100-jarige oorlog. De
Franse koning gebruikte haar als boegbeeld in zijn strijd tegen de Engelsen maar
liet haar vallen toen ze in zijn ogen te populair werd. Hij was niet gebaat bij
te veel eenheid onder het volk. Ik moest er pas nog aan denken toen ik hoorde
dat de kwalificatie van het Belgische voetbalelftal voor de WK in 2014
ongunstig is voor de partij van Bart De Wever, de N-VA. Voetbal zorgt voor een
verbroedering die de taalgrens overschrijdt en dat is een bedreiging voor
politici die stemmen winnen met polarisatie. De Rode Duivels als Jeanne d'Arc,
wie had dat kunnen denken. Maar hoe interessant ze ook is als politieke figuur,
het gaat mij vooral om het persoonlijke verhaal van iemand die vecht tegen de
verstramming. Iemand die zich bevrijdt van de benauwende codes die haar milieu
haar oplegt. Dat vind ik heel inspirerend. Want het persoonlijke is het begin
van alles.
